ԱՄՆ-ի հատուկ դեսպանորդ Սթիվ ՈՒիտկոֆը թույլատրելի է համարել Աբրահամի համաձայնագրերի ընդլայնումը, նշելով, որ Հայաստանն ու Ադրբեջանը կարող են միանալ դրանց ապագայում։ «Մենք կարծում ենք, որ շատ, շատ մոտ ենք այդ երկրներում հակամարտությունների վերջնական լուծմանը։ Ես կարծում եմ, որ երկուսն էլ կարող են ցանկանալ միանալ Աբրահամի համաձայնագրերին»,- ասել է Ուիտկոֆը։ ԱՄՆ-ի հատուկ ներկայացուցչի խոսքով՝ սա շատ կարևոր նախաձեռնություն է երկրի նախագահ Դոնալդ Թրամփի համար, և նա հավատում է դրան։               
 

Փափուկ բարձիկներ

Փափուկ բարձիկներ
09.06.2015 | 00:28

Շատերն էին շունչները պահած հետևում Թուրքիայում ընթացող ընտրություններին: Շատերը թեթևացած շունչ քաշեցին, երբ տեղեկացան, որ «չկատարվեց ապուշի երազանքը». Էրդողանին չհաջողվեց բացարձակ մեծամասնություն ունենալ թուրքական պառլամենտում, հետևաբար ձորը գցվեց Թայիբի կյանքի բյուրեղյա-ամպոտ երազանքը` Թուրքիան նախագահական երկիր դարձնելու իդեա-ֆիքսը:
Անշուշտ, կասկածել էլ պետք չէր, որ ամեն բան հենց այսպես կլիներ, անկախ նրանից` ինչ արագությամբ էր Իսլամական պետությունն իր «վրանները խփում» Թուրքիայի սահմանների մոտ, որպես «հոգևոր աջակցություն» Թայիբին, այնուհանդերձ, արտաքին խաղացողները, գոնե այս փուլում և հաստատապես Էրդողանի նման ամբիցիաների ծովում հայտնվածին թույլ չէին տալու իր ամբիցիաներին հագուրդ տալ` Թուրքիան Իսլամական պետությամբ դարձնելով հզոր ու անկանխատեսելի խաղացող ոչ միայն տարածաշրջանում, այլև աշխարհում:
ՈՒ մինչ երազը կորցրած Թուրքիան կփորձի վերադասավորվել` ընթացող նոր պարտիայի համար, ասենք, որ տարածաշրջանային զարգացումները դարձան առավել կանխատեսելի, ոչ ֆորսմաժորային, մասամբ` բալանսավորված: Մեզ համար մեկ «նուրբ»` դիդակտիկ «բայցով»: Բանն այն է, որ Թուրքիայում տեղի ունեցող ընտրությունները հայոց իշխանություններին որոշակի մտորումների տեղիք պետք է տան: Խոսքը կոնկրետ դեպքում սպասվող սահմանադրական բարեփոխումներին և խորհրդարանական ընտրություններին է վերաբերում: Եթե այնպես ստացվի, որ հայաստանյան իշխանությունները չկարողանան աշխարհաքաղաքական կենտրոնների հետ երկաթյա փոխհամաձայնությունների արդյունքում իրականացնել սահմանադրական փոփոխությունները, այն է` խորհրդարանական կառավարման մոդելին անցումը, ապա ինչ-ինչ անկանխատեսելի ելքերն այդ դեպքում ևս չեն բացառվում: Մանավանդ որ մոտ երկու տարի կա սպասվող խորհրդարանական ընտրություններին, և տարածաշրջանում ու աշխարհում այդ ընթացքում կարող է շատ բան փոխվել: Եվ չի բացառվում` Մելիք-Ադամյանով անցնել պատրաստվող ուժը ևս ընտրություններից հետո հայտնվի որոշակի կազուսի առաջ` կախված աշխարհաքաղաքական կենտրոնների «նախասիրություններից» և նպատակներից:
Հետաքրքիր է նաև, որ վերջին շրջանում հայաստանյան նեխած-լճացած քաղաքական դաշտը սկսել է շարժվել, ճիշտ է, մեծ «մաքրություն» այդ ճահճից սպասելը խիստ ռոմանտիկ կարող է համարվել, այնուհանդերձ, ստեղծվում են ինչ-ինչ միավորներ, փորձ է արվում որոշակիորեն ամրակայել արևմտյան վեկտորը` Էդմոն Մարուքյանի ստեղծելիք, Նիկոլ Փաշինյանենց արդեն իսկ ստեղծած կուսակցություններով: Շատերն էլ կարծում են, որ օրերս Արթուր Բաղդասարյանի ձևավորած նոր միավորման առանցքում, որքան էլ պնդեն, թե դրա հիմքում կոմպլեմենտար քաղաքականությունն է դրված, այնուհանդերձ, կգերիշխեն ռուսական ուղղվածությամբ քաղաքական-հասարակական ուժերը:
Եթե այս ամենին էլ գումարենք մինչ այս օրնիբուն, ճիշտ է, ցայս «զրո» արդյունքով խաղացող «կոնկուրենտ ֆիրմային», սրան էլ գումարենք դրսի հայազգի որոշ մեծահարուստ-խաղացողների «չխամրող» հավակնություններն ու սպասումները, ապա, ճիշտ է, «ոսկերչական» հաշվարկով և բժեզինսկյան «շախմատով» աչքի ընկնող իշխանությունը, իմա` Սերժ Սարգսյանը, պետք է այսուհետ ոչ թե «ոսկերչական» աշխատանք տանի, այլ փորձի «համատիեզերական» փափուկ բարձիկներ կիրառել, որպեսզի բացառի որևէ կարգի «անկանխատեսելիություն»:
Ինչը, կոնկրետ դեպքում, Թուրքիային ու Էրդողանին չհաջողվեց:
Կհաջողվի՞ դա Սարգսյանին։ Տեսնենք։


Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 2275

Հեղինակի նյութեր

Մեկնաբանություններ